Leoryk – były król Khanduras. Był gorliwym wyznawcą wiary Zakarum, został ostatecznie skorumpowany przez Diablo, czego rezultatem był koniec jego linii, jego królestwa i wszystkiego, do czego dążył.
Biografia[]
Leoryk pochodził z Kehjistanu. Na rozkaz Kościoła Zakarum Leoryk przybył na ziemie Khanduras i w imieniu Zakarum ogłosił się królem. Nie wiedział, że Kościół Zakarum został skorumpowany przez Mefista i że Lazarus pod wpływem Mefista miał zapewnić, aby Tristram było jego siedzibą władzy – czyli miejsce spoczynku Diablo.
Leoryk przywiózł ze sobą swoją rodzinę, rycerzy i kapłanów, z których dwie ostatnie grupy tworzyły jego Zakon Światła. Wraz ze swoim doradcą Lazarusem i jego świtą udali się do miasta Tristram, zawłaszczając zniszczony klasztor na przedmieściach jako swoją siedzibę władzy. Chociaż mieszkańcy Khanduras nie byli zadowoleni z poddania się obcemu królowi, Leoryk służył im sprawiedliwie. Po pewnym czasie jego poddani zaczęli szanować go za jego czystość serca i sprawiedliwe czyny.
Szaleństwo Czarnego Króla[]
„Chwała i ofiara dla Diablo, Pana Grozy i Niszczyciela Dusz. Kiedy obudziłem mojego Mistrza ze snu, postanowił on przybrać postać śmiertelnika. Diablo próbował opętać ciało króla Leoryka, ale Mistrz wciąż był jeszcze zbyt słaby. Mój Pan potrzebował zakotwiczenia w tym świecie. Książę Albrecht – syn króla, tak prosty i niewinny, jawił się jako idealne naczynie dla mego Pana. Podczas gdy dobry król Leoryk oszalał wskutek nieudanej próby opętania przez Diablo, ja porwałem Albrechta, i przyprowadziłem go przed oblicze mojego Pana. Czekam teraz na wezwanie Diablo i modlę się, abym został nagrodzony, kiedy w końcu objawi się jako Władca tego świata.” - "Czarny Król" autorstwa Arcybiskupa Łazarza
Przez wiele miesięcy Leoryk, nieświadomy, walczył z wolą Diablo. Wyczuwając, że został opętany przez jakieś nieznane zło, utrzymywał swój stan w tajemnicy przed bliskimi mu osobami, wierząc, że jego pobożność wystarczy, aby wypędzić zepsucie demona. Niestety Diablo odarł istotę króla, wypalając z jego duszy cały honor i cnotę. Lazarus również pod władzą Diablo, przez cały czas trzymał się blisko swego pana i starał się utrzymać stan Leoryka w tajemnicy. Stając się coraz bardziej obłąkany, Leoryk zaczął wydawać rozkazy egzekucji każdego kto kwestionował jego decyzje lub autorytet. Wysyłał także rycerzy do okolicznych wiosek, by podporządkować sobie ich mieszkańców siłą. Ludzie, którzy niegdyś darzyli go szacunkiem, zaczęli nazywać go Czarnym Królem.
Doprowadzony przez Pana Grozy na skraj szaleństwa, Leoryk odsunął się od najbliższych przyjaciół i zaufanych doradców. Lachdanan, kapitan Rycerzy Światła i honorowy mistrz Zakarum, próbował zgłębić naturę władającej królem choroby, lecz arcybiskup Łazarz na każdym kroku utrudniał dochodzenie, strofując przy tym dowódcę wojsk za kwestionowanie królewskich dekretów. Spowodowało to pogorszenie się stosunków między tymi dwoma, co doprowadziło do tego, że Łazarz oskarżył Lachdanana o zdradę interesów królestwa. Dla kapłanów i rycerzy wchodzących w skład sądu oskarżenie to było absurdalne - motywy Lachdanana były honorowe i wielu z nich także zaczęło kontestować decyzje ich niegdyś ukochanego władcy.
Z każdym dniem szaleństwo króla Leoryka stawało się coraz bardziej oczywiste. W związku z rosnącą podejrzliwością dworu, Łazarz desperacko szukał sposobu, by odwrócić ich uwagę. Arcybiskup w mistrzowski sposób przekonał króla, że królestwo Zachodniej Marchii spiskuje przeciwko niemu, mając nadzieję zrzucić go z tronu, a następnie dokonać aneksji Khanduras. Leoryk wpadł w szał i przywołał swoich doradców. Manipulowany przez arcybiskupa, pogrążony w paranoi monarcha ogłosił stan wojny między królestwami Khanduras i Zachodniej Marchii.
Leoryk zignorował ostrzeżenia swoich doradców i rozkazał armii królewskiej udać się na północ, aby dokonać inwazji. Dowódcą armii został mianowany Lachdanan. Chociaż spierał się on z królem na temat potrzeby nadchodzącego konfliktu, jego honor nie pozwalał na niewykonanie woli swego władcy. Podobnie, wielu najwyższych kapłanów i dostojników zostało zmuszonych do podróży na północ jako emisariusze w misjach dyplomatycznych. Ten desperacki manewr Łazarza okazał się dla niego niebywałym sukcesem, ponieważ poskutkował wysłaniem wielu najbardziej "kłopotliwych" doradców króla na pewną śmierć.[1]
Brak niewygodnych doradców i węszących kapłanów pozwalał Diablo skupić się na całkowitym przejęciu duszy króla. Diablo wnikając coraz głębiej w istotę Leoryka odkrył, że część duszy króla wciąż z nim walczy i nie będzie w stanie przejąć nad nim pełnej kontroli. W ten sposób porzucił próby przejęcia Leoryka, pozostawiając go załamanego i szalonego, ponieważ znacznie łatwiej przejął kontrolę nad jego najmłodszym synem AlbrechtemKiedy król odkrył, że jego syn zaginął, wpadł we wściekłość i skazał wielu niewinnych ludzi za porwanie księcia, pogrążając się coraz bardziej w szaleństwie z każdym mijającym dniem. Ostatecznie został zabity przez własnego porucznika, rycerza Lachdanana, który wrócił z wojny w Zachodniej Marchii tylko po to, by dowiedzieć się, że on również został oskarżony o porwanie. Ze smutkiem Lachdanan zabił swojego króla, który przeklął jego i wszystkich swoich rycerzy w swoich ostatnich chwilach.
Diablo I[]
Pomimo swych zbrodni, Leoryka pochowano godnie pod katedrą. Został złożony do groby w swojej zbroi w królewskich kryptach. Niestety Diablo nie zadowolił się pozostawieniem Leoryka w spokojnej śmierci i wskrzesił go z martwych jako potężnego nieumarłego wodza zwanego Królem Szkieletów. Rycerze Lachdanana zostali natychmiast zabici, stając się przerażającymi Rycerzami Piekieł, przy czym tylko sam Lachdanan nadal zachował swój umysł i zdecydował się zapuścić do labiryntu katedry, by umrzeć samotnie i nie narażając Tristram na niebezpieczeństwo, gdyby wpadł w tę samą ciemność co jego ludzie.
Dowodząc hordą nieumarłych i wreszcie służąc złu, któremu opierał się za życia, Król Szkieletów był gotów wyprowadzić swoją hordę nieumarłych na powierzchnię i przytłoczyć Tristram. Wielu poszukiwaczy przygód próbowało zabić Leoryka, ale ostatecznie ginęli w nierównej walce. Po wielu starciach został pokonany przez swego najstarszego syna Aidana i dwóch innych bohaterów.
Diablo: Immortal[]
Diablo III[]
22 lata po swojej pierwszej śmierci Leoryk ponownie się przebudził. Upadła Gwiazda spadła na Nowe Tristram, rozbijając katedrę i tym samym budząc Leoryka i jego nieumarłych poddanych. Rozwścieczony skierował swoje sługi na Deckarda Caina, który wpadł w głębiny katedry po uderzeniu meteoru. Uczonego jednak uratował Nefalem, który odzyskał starą koronę Leoryka i użył jej do związania ducha Leoryka w jego szkieletowym ciele. W zaciekłej bitwie Nefalemowie pokonali Leoryka, tym razem na zawsze.
Pojawienia[]
- Diablo I (pierwsze pojawienie)
- Diablo: Immortal
- Diablo III
- Zakon (wspomniany we wspomnieniach)
Ciekawostki[]
- Wchodząc do jego grobowca słyszymy: „Ciepło życia, wpełzło do mego grobowca! Za chwilę Cię stłamszę i staniesz się wiecznym sługą mego Pana!”
- Grając Aidanem (wojownikiem) po zabiciu Leoryka mówi: „Spoczywaj w pokoju ojcze. Odnajdę mego brata.”