Katedra Światła (ang. Cathedral of Light) inaczej znana także jako Święta Katedra lub po prostu Katedra (Holy Cathedral, Cathedral) jest jedną z kilku istniejących w Sanktuarium organizacji religijnych. Powstała około 1820 lat przed Akaratem z inicjatywy archanioła Inariusa, jednego z twórców tego świata, by przeciwstawić się powstałej 60 lat wcześniej Świątyni Trójcy, będącej efektem machinacji Mrocznej Trójcy w świecie zamieszkałym przez renegatów.
Zadaniem Katedry była walka z siłami Świątyni oraz wspierającymi ją Płonącymi Piekłami w imię Inariusa, jaki miał zamiar dzięki temu pozyskać nową armię dla Królestwa Niebios i w ich oczach odkupić swoje grzechy. Jednak anioły nigdy mu nie odpowiedziały ani nie wybaczyły zadania się z demonicą, wskutek czego Katedra bardzo szybko stała się radykalną instytucją religijną, rywalizującą z wieloma innymi organizacjami tego typu, do czasu aż nie pojawił się Kościół Zakarum.
Historia[]
Około 1880 lat przed Akaratem w Sanktuarium pojawiła się nowa religia zwana Świątynią Trójcy. Politeistyczny kościół czczący Mefisa, Bala i Dialona szybko rzucił wyzwanie innym organizacjom tego typu, a także klanom magów, panującym w ówczesnym świecie. Kiedy jednak ilość wyznawców zaczęła gwałtownie rosnąć Inarius podejrzewał, że za rzekomo szlachetnym wyznaniem musi kryć się coś więcej. Przeczucie odnośnie trójki świętych duchów go nie myliło, ponieważ wkrótce odkrył ich imiona i domyślił się, że są przedstawiciele Mrocznej Trójcy, czyli Mefisto, Baal oraz Diablo.
Kiedy zdał sobie sprawę, że Pierwszy imieniem Lucjon to syn Władcy Nienawiści, postanowił działać. Zaczął zatem głosić kazania o aniołach oraz o wielkiej wojnie między nimi, a demonami. Katedra szybko przyjęła do swojej monoteistycznej wiary wielu wyznawców, aż w ciągu zaledwie kilku lat mogła rzucić realne wyzwanie Świątyni oraz klanom magów. W efekcie na świecie doszło do zimnej wojny między dwiema największymi religiami Kedżanu.
Nie trwało długo zanim stało się jasne, iż wypędzona w trakcie Czystki jego dawna ukochana, Lilith, przybędzie z powrotem do Sanktuarium i raz jeszcze spróbuje rozpocząć swój cel odbudowy Nefalemów i uczynienia siebie boginią. Zaczęło się w miasteczku Seram, gdzie napotkała ona Uldyzjana ul-Diomeda. W efekcie oskarżeń Katedry wobec niego, a potem prób zrekrutowania go przez Malika Inarius wyczuł co się święci. Między Katedrą i Świątynią rozpoczął się wyścig o zdobycie Uldyzjana, jednak gdy ten okazał się stawiać im opór, a jego potęga przywiodła także armie Królestwa Niebios pod wodzą Tyraela wówczas stało się jasne, iż wojna jest nieunikniona. Konflikt ten miał wkrótce przejść do historii jako Wojna Grzechu i stać się jednym z największych w historii całego Sanktuarium.
W trakcie konfliktu Inarius prowadził zastępy ludzi w starciu nie tylko z siłami Świątyni Trójcy, lecz również Edyremami - stronnictwem złożonym z Nefalemów powstałym przez intrygę Lilith, których zamiarem było wygnanie najpierw demonów Świątyni kierowanych przez jej brata Lucjona, założyciela religii; a następnie zniszczenie Katedry Światła Inariusa. Kierujący ów ludźmi Uldyzjan ul-Diomed widział bowiem w obu stronnictwach źródło wszelkich nieszczęść, jakich doznali mieszkańcy Sanktuarium. Początkowo anioł był sprzymierzeńcem Uldyzjana, lecz po pokonaniu Świątyni kierowanej teraz przez Lilith Edyremowie zwrócili się przeciwko niemu, w rezultacie czego obie strony rozpoczęły walkę przeciwko Nefalemowi i jego zwolennikom. Jednak poświęcenie farmera z Seram doprowadziło do zniszczenia obu stron i tym samym zakończenia Wojny Grzechu.
Po zakończeniu walk anioły i demony zmieniły ludziom wspomnienia. Ci uwierzyli, że była to wojna religijna, dlatego wraz z klanami magów zwrócili się przeciwko niegdysiejszym hegemonom, paląc ich świątynie i zabijając kapłanów. Katedra Światła szybko upadła, gdy w ramach zadośćuczynienia za śmierć Lucjona Rada Angiris podarowała Mefisto przywódcę kościoła jako jeńca. Przez następne lata kapłani uciekli do głuszy bądź na pustkowia, a następnie czekali na dogodny moment, by wrócić. Jednocześnie dalej kontynuowali walkę ze Świątynią, którą spotkał jeszcze gorszy los. Pojawienie się Akarata było kolejnym ciosem w obie strony, ponieważ wielu wyznawców i kapłanów zwróciło się ku jego naukom, tworząc nową religię zwaną Kościołem Zakarum.
Katedra powróciła do Sanktuarium wraz z ucieczką Inariusa z piekielnego więzienia w okresie Ery Wrogości, pomiędzy 1286 a 1336 rokiem miary Anno Kehjistani. W wyniku spustoszenia świata przez działania Mrocznej Trójcy oraz Maltaela mieszkańcy zaczęli zwracać się o pomoc do kogokolwiek, lecz ich odzew pozostawał głuchy. Dla wielu z nich anioł stał się symbolem odbudowy świata oraz przywrócenia spokoju w nim. Jednak bardzo szybko musieli stawić czoła żarliwym wyznawcom Zakarum oraz fanatykom z również przywróconej Świątyni Trójcy. Tym samym zaczęła się wojna wielu wyznań i frakcji. W jej trakcie Katedra Światła zmieniła się z garstki kapłanów wywyższających Inariusa jako swojego proroka w dobrze zorganizowaną armię krzyżowców, gotowym wprowadzać wiarę w Niebiosa pokojowo lub siłą.
Jednakże podczas kulminacyjnej bitwy w Piekle anioł zginął z rąk Córy Nienawiści, jaka szła do Katedry Nienawiści by wchłonąć esencję swojego ojca. Tą próbę przypłaciła życiem z rąk Wędrowca, jaki ją pokonał. Ceną jednak była ucieczka Mefista w Kamieniu Duszy przy pomocy Neireli. Gdy Wielebna Matka Pradia, prawa ręka proroka, dowiedziała się o udziale Horadrimów w powstrzymaniu Lilith oraz cenie jaką przyszło im zapłacić ogłosiła ich zdrajcami i rozkazała zabić. Mimo to nie miała jak zrealizować tego zadania - Katedra Światła doświadczyła schizmy, a sama Pradia również zaczęła wątplić w sens doktryn Inariusa.
Wierzenia[]
Katedra Światła wierzy, iż istnieje najwyższa siła, jaka dała istnienie wszystkim rzeczom dookoła i jest nią Światłość. Ta zaś została dostrzeżona przez Inariusa jako pierwszego spośród wszystkich śmiertelników i to właśnie on stał się pierwszym głoszącym jej hasła oraz tym, jaki ujawnił jej istnienie ludzkości. Na jej czele wobec tego stoi prorok, który jest też żywym głosicielem haseł Światłości oraz jest nieomylny w kwestii interpretacji jej przekazów wobec prostych mieszkańców Sanktuarium.
Po Wojnie Grzechu kościół był zredukowany do stojących na jego czele wielebnych, a z racji odwrócenia się ludzi od niego ten podupadł i stracił nie tylko wiernych, lecz także kapłanów. Instytucja została przywrócona do dawnego stanu w trakcie Ery Wrogości, wraz z powrotem Inariusa do Sanktuarium. Tym razem na czele Katedry nie stoi już prorok, zamiast tego objawiający się tylko w kluczowych bitwach armii, a Wielebna Matka, będąca osobą przekazującą mądrości anioła wiernym i hierarchom.
Symbolem Katedry jest krzyż, będący kielichem nad którym znajduje się kropla krwi, stanowiąca centrum koła z promieniami słońca z krzyżem w środku. Symbolizuje on światłość bijącą z proroka, natomiast kropla krwi wpadająca do kielicha stanowi znak jego przymierza z ludzkością i jego związek z nią jako jej ojcem.
Członkowie[]
Wojna Grzechu[]
- Prorok Inarius †
Era Wrogości[]
- Prorok Inarius †
- Wielebna Matka Pradia
- Matka Anika
- Kapłan Cormond (dawniej)
- Kapłan Matwiej
- Kapłan Voszalko
- Mnich Josef †
- Siostra Evalyn
Ciekawostki[]
- Wiele elementów Katedry Światła nawiązuje do religii chrześcijańskiej, m.in. krzyżowcy, deifikowanie postać proroka, krzyż Katedry.