Świątynia Trójcy (ang. Temple of the Triune) zwana także Świątynią Mrocznej Trójcy, Świątynią, Trójcą albo też Kultem Trójcy czy Kultem Trzech (Temple of the Dark Triune, The Temple, Triune, Cult of the Triune, Cult of the Three) jest jedną z kilku największych w Sanktuarium organizacji religijnych. Założona została przez Lucjona - syna Władcy Nienawiści Mefista. Jej zadaniem natomiast było zrekrutowanie śmiertelników w służbie Płonących Piekieł pod pozorem dobrotliwego i opiekuńczego zakonu religijnego. W ten sposób zamierzali oni uczynić ludzkość nowym narzędziem do walki przeciw Królestwu Niebios w Wiecznym Konflikcie.
Założona około 1880 lat przed Akaratem organizacja szybko wyrosła do rangi jednej z kilku dominujących religii w świecie ludzi, popadając jednak w konflikt z utworzoną przeciwko niej Katedrze Światła prowadzonej przez archanioła Inariusa, co zaowocowało Wojną Grzechu. Po wielu tysiącach lat jednak grupa znów wyszła z podziemi, tym razem jednak mając za swoją przywódczynię Lilith - Córę Nienawiści, odpowiedzialną wraz z archaniołem za powstanie Sanktuarium i Nefalemów.
Historia[]
Świątynia powstała około 1880 lat przed Akaratem w Kedżanie jako jedna z kilku religii. Bardzo szybko jej kapłani zebrali liczne grona wyznawców, zyskując wpływy wśród dowódców wojskowych oraz arystokracji. W przeciągu następnych sześćdziesięciu lat stali się znaczącym graczem na geopolitycznej arenie Sanktuarium. Stojący na ich czele Pierwszy imieniem Lucjon szybko stał się znaczącym autorytetem wśród kedżańskiej arystokracji, a jego wpływy sięgały również rodziny królewskiej. Wtedy jednak pojawił się tajemniczy prorok imieniem Inarius, jaki rzucił wyzwanie kapłanowi i jego sekcie. W końcu obie religie, nie mogąc ze sobą żyć w zgodzie, rozpoczęły walkę ze sobą, jednak rozlew krwi został zgaszony w zarodku wraz z sytuacją religijną w Kedżanie - rodzina królewska związana była z Trójcą, podczas gdy sztab - z Katedrą.
Narastały konflikty ideologiczne, gaszone tylko przez władze w Kedżanie. Podczas gdy Katedra Światła opierała się na monoteizmie w tajemniczego Proroka Inariusa to Trójca przedstawiała politeistyczną wiarę w trzy opiekuńcze byty - Mefisa, Bala i Dialona. Pierwszy był ich przywódcą, a jego aspektem była miłość; drugi był odpowiedzialny za stworzenie świata, natomiast ostatni był źródłem determinacji. Na czele kościoła stał Lucjon, jaki jednak skrywał jego prawdziwą naturę. Doskonale wiedział bowiem, kim jest prorok i o co toczy się gra.
W rzeczywistości Trójca była tylko przykrywką dla większego zagrożenia. Otóż Lucjon był demonicznym synem Mefista, jaki z jego polecenia założył wiarę, aby zinfiltrować Sanktuarium i jego mieszkańców. Skutecznie zwodząc ich obietnicą opieki i spełnienia Trójca stała się awangardą Płonących Piekieł w inwazji na świat ludzi. Inarius to odkrył i dlatego też powołał do istnienia Katedrę, jakiej celem miało być zniszczenie filii Płonących Piekieł w stworzonym przez niego wymiarze. Z biegiem czasu jednak, mimo działań władz Kedżanu celem powstrzymania ich przed dalszą walką, wojna ideologiczna zaczęła się przeradzać w otwarty konflikt.
Otwarta wojna wybuchła 1809 lat przed Akaratem i stała się później znana jako Wojna Grzechu. Zaczęło się wszystko w Seram, kiedy wskutek powrotu Lilith - siostry Lucjona i kochanki Inariusa - wieśniak imieniem Uldyzjan ul-Diomed odkrył swoje moce oraz musiał uciekać przed obiema stronami konfliktu. Mimo iż ten zdołał wyrzucić Lilith oraz uciec przed Lucjonem ten i tak go znalazł. Rozzłoszczony przez śmierć ludzi z Party na jego oczach wskutek zasadzki wieśniak rzucił się na demona, którego następnie zdołał wymazać z istnienia swoimi mocami. Chociaż Pierwszy zginął szybko podszywając się pod niego jego miejsce zajęła siostra. Przebudzeni ludzie przyjęli miano Edyremów i wypowiedzieli wojnę Świątyni Trójcy.
Przez następne miesiące kult Mefista, Baala i Diablo zaczął się sypać, a jego czciciele ginęli bądź przechodzili na stronę Uldyzjana. Podobnie działo się z ich świątyniami. Na ich słabości zaczęła korzystać Katedra Światła, jaka sprzymierzyła się przeciwko demonom, tylko po to by poznać gniew Uldyzjana i stać się kolejną ofiarą wściekłego tłumu. Podczas kulminacyjnej bitwy chłop z Seram poświęcił się, by raz na zawsze pokonać obie strony konfliktu, dzięki czemu udało się zachować niezależność i wygnać anioły i demony ze świata ludzi raz na zawsze. W efekcie walk Inarius trafił do niewoli Mefista, Rada Angiris zostawiła ludzi gasząc ich moce Nefalemów, a obie strony wyznaczyły Sanktuarium jako teren neutralny.
Kiedy popiół Wojny Grzechu osiadł zarówno Katedra jak i Świątynia stały się celem ataków. W przypadku tej drugiej jednak sytuacja wyglądała gorzej, gdyż wyszło na jaw składanie ofiar z ludzi, paranie się czarną magią czy niewolnictwo. Wściekły motłoch zaczął palić świątynie i kapłanów, w rezultacie czego tak jak ich rywale musieli uciekać na pustkowia i do głuszy by przetrwać. Przez następne tysiąclecia liczba ich wyznawców malała, a sytuację pogorszyło pojawienie się Akarata, jaki pokonał Władcę Nienawiści w dżunglach Kurastu oraz Wojny Klanu Magów, po których demonologia została całkowicie zakazana, a praktykujący ją ludzie znaleźli się na celowniku łowców czarnej magii.
Świątynia Trójcy zdołała powrócić między 1286, a 1336 rokiem Anno Kehjistani, w czasie tak zwanej Ery Wrogości, kiedy to świat został zniszczony wskutek działań Mrocznej Trójcy i Żniwiarzy Maltaela. Porzuciwszy nadzieję ludzie zaczęli modlić się do kogokolwiek, ale ich błagania nie zostały nigdy wysłuchane. Widząc w jakim stanie jest Sanktuarium jeden z Horadrimów imieniem Eliasz zdradził zakon i stał się Magusem Trójcy. Mniej więcej w tym samym czasie gdy Inarius uciekł z więzienia Władcy Nienawiści ten sprowadził do Sanktuarium drugą stworzycielkę Sanktuarium, a następnie przekazał jej jako Pierwszej dowodzenie nad świetnie zorganizowaną Świątynią. Świat stawił wówczas czoła nowej wojnie religijnej, a Trójca pozyskiwała nowych wiernych pod pozorem zapewnienia bezpieczeństwa oraz atakując karawany kupców. Horadrimowie zaczęli ścigać Eliasza i Lilith, w końcu zabijając pierwszego i skutecznie eliminując całe dowództwo Trójcy oraz jej kryjówki. W końcu doszło do wielkiej bitwy, podczas której Lilith zabiła Inariusa, lecz tym samym sama przypłaciła życiem próbę wchłonięcia esencji swojego ojca.
Bez Pierwszej oraz Magusa na czele członkowie Trójcy po raz kolejny podzielili się na szereg anarchistycznych band, groźnych dla całego świata ludzi. Dzięki wsparciu demonicznych hord stali się jeszcze groźniejsi niż wcześniej. Mimo schizmy Świątyni te kontynuowały walkę przeciw Katedrze, nawet po tym gdy ta straciła swojego proroka i zaczęła się dzielić. Niektóre z grup jednak zaczęły się zwracać do Mrocznej Trójcy zamiast do Lilith. W szczególności zaczął rosnąć kult Mefista, zwłaszcza po tym gdy ten zdołał przejąć kontrolę nad ciałem Akarata, jaki tysiące lat temu go pokonał.
Wierzenia[]
Doktryna Świątyni Trójcy opiera się na politeistycznym panteonie, w centrum którego są 3 byty zwane Opiekuńczymi Duchami. Na ich czele stoi Mefis, zwany Duchem Miłości. Kolejnym jest Bala, czyli Duch Stworzenia, natomiast ostatni to Dialon, Duch Determinacji. Wedle nauk Pierwszego Lucjona i jego kapłanów mogli stworzyć świat tylko razem we trzech i tak właśnie kroczyli. Bala stworzył świat, natomiast to Dialon utwierdzał go w przekonaniu, by stworzyć świat takim, jaki jest obecnie. Żaden z tej dwójki nie mógł jednak tego zrobić bez miłości, nad którą pieczę sprawuje Mefis. Wszyscy trzej razem stworzyli ludzkość i razem obdarowali częścią swojej mocy śmiertelników, aby mogli tworzyć rodziny, wspaniałe cywilizacje oraz niezliczone dzieła stanowiące symbol ich błyskotliwości. Z tego też powodu zwolennicy Świątyni wszystko robili zawsze w trójcę - trzech kapłanów po jednym z każdego Zakonu, trzech żołnierzy i trzech wyznawców każdego Ducha z osobna, razem stanowiących jedność.
W trakcie Wojny Grzechu wydało się, że wielu z co wyżej postawionych kapłanów doskonale znało prawdziwą naturę Pierwszego oraz jego cel. Mimo tego wielu żarliwie w niego wierzyło, a to ze względu na potęgę, jaką oferowali. Chociaż wielu z ludzi nie znało prawdziwej natury wiary część z nich, co bardziej żarliwych, oddało się demonom, wierząc że to ich uchroni przed śmiercią bądź robiąc to dla własnych korzyści. W celu zwiększenia swojej siły część z nich stosowało demonologię, lecz także korzystało z demonicznych żołnierzy oraz składało ofiary z ludzi, celem zyskania przewagi nad Katedrą i Edyremami. Niektórzy uciekali się również do szantażu, skrytobójstw czy przekupstwa.
Po nastaniu Ery Wrogości Świątynia nie ukrywała już swego wizerunku. Wielu ludzi dołączyło ze strachu, inni w celu osiągnięcia własnych korzyści. Najwięcej z nich dołączało jednak dzięki gwarancji bezpieczeństwa dawanej przez Świętą Matkę czy dary, jakie ta oferowała. Dla mieszkańców Sanktuarium ich cena nie miała żadnego znaczenia - liczyło się to, że dzięki temu mogli dożyć jutra. Wówczas wiara skupiona była wokół Lilith, jaka w oczach Świątyni uchodziła za zbawicielkę oraz tą, która pokona Najwyższych Złych, wciąż czyhających na Sanktuarium.
Członkowie[]
Wojna Grzechu[]
- Pierwszy Lucjon †
- Wielki Kapłan Malik
Era Wrogości[]
- Pierwsza Lilith †
- Magus Eliasz †
- Wielka Kapłanka Chesna
- Wielki Kapłan Clouse
- Mroczny Kardynał Maldul
Ciekawostki[]
- Podobnie jak Katedra Światła tak i w Świątyni Trójcy znaleźć można liczne nawiązania do religii chrześcijańskiej, aczkolwiek w mrocznym, krzywym zwierciadle.